Saturday, April 29, 2017

Bayani

Kami na atang may pangalang Bayani ang may pinakamabigat na pangalan. Paano ba namin ito pangangatawanan?

May 22, 1989 nang ipinanganak ako ng mag-asawang Virginia (Biring) at Artemio (Goding) Gabriel. Huli sa walong magkakapatid na ngayon ay pito na lamang. Gaya ng pelikulang 3 idiots na nang ipanganak ang isa sa mga bida ay idineklara na ng ama na magiging engineer ito paglaki. Sa aking kaso, ipinangalan pa sa akin ng aking mga magulang: Bayani.

Ipinanganak akong may kapansanan. Putol ang kanang paa ko mula sa baba ng aking tuhod. Kapag nagbibiruan kami ng aking mga kaibigan sinasabi kong 'kulang sa diin kaya hindi buo ang nabuo ng aking mga magulang'. Ayon kay Nanay, nang makita niya ang aking kalagayan, idineklara niya: magiging bayani ang anak ko. Naging bayani naman ako--sa pangalan.

Napakahirap naman no'n. Paano nga ba maging bayani? Ayaw ko namang maging presidente, mangulimbat ng kayamanan, tapakan ang karapatang pantao at maging dahilan ng pagkamatay ng libo-libong tao para lang maging bayani. Di bale na lang.

Wala namang bigat ang aking pangalan--Noon. Nang mga panahong ang problema ko lang ay kung paano tatakas sa mga kapatid ko sa tanghali para makipaglaro sa mga kapitbahay (na karamihan ay mga kamag-anak). Nang mag high school na ako na mas malalim na ang pang-unawa na ako sa mga bagay-bagay, doon lang naman bumigat ang kahulugan ng aking pangalan.

Gumawa ako ng solusyon upang kahit papaano ay mabawasan ang bigat nito: Yanz. Hango sa pangalan ko, gumawa ako ng aking palayaw. Ito ang naging pananggalang ko sa aking problema. Naging pangalan ko ito hanggang sa kolehiyo at hanggang sa ngayon ay iyon pa rin ang tawag sa akin ng mga personal kong kakilala. Pero hindi pa rin nawawala ang aking totoong pangalan. Ako pa rin si Bayani sa mga guro at mga taong hindi ako lubos na kilala. May mga tumatawag din sa akin ng Gabriel. Okay lang naman sa akin ito dahil Apilyido ko naman ito. May ilang nagkakamali lang kung minsan na ang akala nilang pangalan ko ay Gabriel at ang apilyido ko ay Bayani. May tumatawag din sa akin ng Hero. Ito ang ayaw ko. Tawagin na nila akong Gab, Gabriel, Bayani o Gurang (Gurang ang tawagan naming magbabarkada), huwag lang Hero. Siguro ay hindi maiintindihan ng iba pero ayaw kong ini-ingles nila ang pangalan ko. Ako ay Pilipino, at Pilipinong-pilipino ang aking pangalan. Ayaw kong maging ito ay maimpluwensiyahan na ng banyaga. Di bale nang manamit ako ng mga damit ng banyaga, huwag lang patunuging banyaga ang aking pangalan.

Sa ngayon, sapat nang maging pangalan ko lang ang bayani. Hindi ko naman pinangarap na tuparin ang deklarasyon ni Nanay, kahit sino naman ata ay hindi pinangarap ang ganitong titulo(maliban sa isa?). Mas gusto kong maging simpleng tao lamang. Kilala ko ang aking sarili, wala sa aking pagkatao ang pagiging bayani: marami akong kalokohan sa buhay, marami akong mga ginawang kagaguhan at maaaring marami pa akong gagawin(pero hindi gaya ng mga kalokohan at kagaguhang ginawa ng bayaning nakalibing ngayon sa Libingan ng mga Bayani at mga ginagawa ng nagpapanggap na messiah sa kasalukuyan).




*If you like this essay, please subscribe. Thank you! :)*




No comments:

Post a Comment