Berto:Alipin ng Paaralan, Prinsepe ng Lansangan

Awarded 2nd Place Panelists' Choice Awards, Pamiyabe 2012, The Regional Creative Writing Workshop of The Angelites (the Official Student Publication of Holy Angel  University HAU)

“Tayp mo ako ‘no?” labas gilagid na nakangiting sabi ko sa isang kolehiyalang napadaan lang sa aking pinagtatambayang weyting shed. Ginaya ko pa ang istayl ni Jose Manalo sa pagpapa-kyut na aayusin ang kilay gamit ang hinlalaking nilawayan, pagkatapos ay nag-pose na ala Mister Pogi ng Eat Bulaga.

Napatakbo na lang ang dalaga sa pag-aakalang may isang baliw na tikbalang na kapre na nagkatawang tao na bigla na lang nagpa-kyut? sa kaniya.

Natawa lang ako sa reaksiyon ng babae. Hindi ako maiinsulto o maiinis man lang. Sanay na ako sa ganitong sitwasyon, ikaw ba naman ang makaranas ng ganito sampung beses sa isang araw kung hindi ka masasanay. Ito na ang pampalipas oras ko araw-araw o minsan sa isang linggo habang hinihintay ang pagdating ni James, ang aking bespren.

Si James, kababata ko, itinuturing kong matalik na kaibigan, pero hindi ako sigurado kung gano’n din ba ang tingin niya sa akin. Gano’n man o hindi, wala akong paki-alam.

Sabay kaming nag-aral sa elementarya hanggang high school, hindi pala buong high school dahil na kick-out ako noong ikalawang taon ko rito. Ang mga hinayupak ko kasing titser walang pakikisama. Parang hindi umiinom ng alak! Masahol pa nga silang maglasing kesa sa’kin. Porke nahuli akong palihim na umiinom sa loob ng kampus, e, bigla na lang akong kinik-out! Buti na lang anderstanding si Ermats at Erpats. Isang buong libro lang ng sermon na binigkas buong maghapon ang ibinigay ni ermats sa akin. Partida bawat litanya ay may kasunod na malutong na ‘putang ina mo’, as if, hindi siya ang ina ko. O baka naman ampon lang ako? Si Erpats naman, binatukan lang ako nang malakas at sinabing “Gago ka pala, e! Alam mo namang mahilig din akong uminom, sana sinabi mo sa’kin at nag-inuman tayo, unang matumba gigilitan ng titi!” sana inaya ko siya noong gabi ring iyon at pinilit ang sarili na talunin siya sa inuman para nagilit ko ang titi niya at hindi na umabot sa sampo ang kanilang mga anak. Sana lima lang kaming magkakapatid ngayon.

Mas masarap talaga sa labas ng iskwelahan— ang hindi mag aral. Hindi ka gigising nang maaga kahit puyat dahil kunwari’y nag-aaral sa gabi pero sa totoo lang ay nagbabasa lang ng mga malalaswang babasahin.  Walang pipingot sa’yong guro pag wala kang asaynment dahil nga iba ang ginagawa sa gabi. Walang magpapatawag sa magulang mo pag lumiban ka sa klase dahil nakikipag-inuman ka pag may madaraanang nag-iinumang kalalakihan, mapa-matatanda o binata o kagaya kong bata, basta inuman Globe na (go lang nang go). Dapat palaging nasa loob lang daw ng kampus pag oras ng klase. Pero pag sa loob ka ng kampus iinom kick-out ka. At higit sa lahat walang guro na gagawin ang lahat maging impiyerno lang ang buhay mo sa napakagandang mundong ito.

Ibang-iba ang buhay sa lansangan kesa paaralan. Pero pareho akong kilala sa paaralan at sa lansangan. Kilala ako sa iskwela bilang bobo, gago at mukhang maligno, at dahil ganiyan ang tingin sa akin, utos-utosan lang ako ng mga magagaling kong guro. Ibig sabihin ginagawa akong alipin. Pakshet! Buti pa ngayon sa lansangan kilala ako bilang si Berto, ang Prinsipe ng lansangan. Inggit ka ‘no?

“Putik! Nasaan na ba’ng bespren ko? Mag-aalas sais na, a! Madilim na. Baka hinoldap na ‘yon sa kabilang kanto! Tsk! Hindi ko pa mandin kasundo ang prinsipe do’n!” bulong ko sa sarili habang paparoo’t paparito ako sa weyting shed na siyang aking palasyo. “Hindi! Marami lang ginagawa ‘yon sa iskwela,” Tumawa ako nang malakas, natatawa na naman ako dahil kausap ko na naman ang aking sarili.

“O, Berto! Masaya ka ha!” puna ni Aling Doreng nang matapat sa akin. Si Aling Doreng, payat at mukhang otsenta sa edad na trenta. Parang si Inang lang.

“Palagi po akong masaya, Aling Doreng!” masigla kong sagot.

“Paki-sabi nga pala kay Inang mo, magtago na siya. Paparating na ang tagasingil ng mga utang!” bilin nito. 

Oo nga pala, lubog na kami sa utang. Kabilaan ang kina-uutangan ni Inang, ilang ulit na rin siyang pinapabaranggay dahil sa kaniyang mga utang na di mabayaran. Kung di ba naman kasi sila magaling, uutang para pambayad sa utang. Ang labas, ang prinsipal na utang hindi nababawasan, ang interes limang daang pursiyento na ang ipinatong. Minsan nang sabihin kong tumigil na sila sa ka-uutang, isiagot sa akin, wag ko raw sila maturo-turuan dahil hindi ko alam ang sinasabi ko. At no’ng sabihin kong alam ko kung anong sinasabi ko sasabihan ako ng “Sige! Hindi na ako uutang! Bayaran mo lahat ng utang ko at ikaw ang dumilihensiya ng pang araw-araw nating gastusin!” sapul ako do’n! Oo nga, hindi na dapat pa akong mangi-alam dahil wala akong magagawa. Pakshet naman kasi si Tatang, ang dakila kong Erpats, walang matinong trabaho nag-anak pa ng sampu! Mga kapatid ko? Pareho kong palamunin, hindi naman lahat, ‘yong iba nagtatrabaho. Nangangalakal, nagtitinda ng bote, diyaryo, tabako at kung anu-ano pa, at ako? Eto, pinangangalagaan ang aking palasyo at nasasakupan. Aba! Baka may magtangka na patalsikin ako sa aking trono, mahirap na! Isa pa, may prinsipe na bang nagtatrabaho para sa kaniyang pamilya? Wala! Ang mga alipin ang gagawa para sa akin. Teka, sino-sino ba ang mga alipin ko? Tsk! Tsk! Tsk!

“O, Berto! Ang lalim ng iniisip mo, a!” si James na!

“Oo nga! Sa sobrang lalim hindi ko na malaman kung ano,” nakangiti kong sagot. “Ano? May maibibigay ka ba?” agad kong tanong nang wala akong makitang hawak-hawak niya.

“Oo naman! Ako pa? Pwede bang wala?” binaklas niya ang kaniyang bak pak mula sa kaniyang likuran at binuksan iyon, inilabas ang mga papel at inabot sa akin. Labas gilagid na naman ako sa pagkakangiti. “Asan ‘yong ibinigay ko no’ng nakaraang linggo?” tanong nito.

Tumungo ako sa basurahan na malapit sa aming kinatatayuan, inangat at kinuha ang mga papel sa ilalim, ibinigay sa kaniya. Parang nandidiri pa nga siya. Pero kilala ko itong bespren kong ‘to kahit gaano karumi kukunin at kukunin niya kung ako ang nagbibigay.

“Kung sa’n-sa’n mo naman tinatago ang mga gawa ko!” padrama pa niyang sabi.

“Mabuti nang pa iba-iba, baka matiktikan ako, nakawin pa mga yan!” binuklat ko ang kabibigay lang na papel at binasa nang malakas ang titulo. “Berto, Ang Alipin ng Paaralan, Prinsipe ng Lansangan,” ayos ‘to! Ginamit pa niya ngayon ang pangalan ko sa kaniyang kwento. “Dapat maganda ‘to, ginamit mo pa ang pangalan ko.”

“May ginawa ba akong pangit?”

“Pag pangit ‘to, ipapahuli kita sa aking mga alipin at papa-pugutan!” isang malakas na tawa lang ang sagot niya.

“Gago ka! Pag ipinapatay mo ako wala nang gagawa ng mga kwentong tungkol sa palasyo, hari at prinsipe para sa’yo!”

Oo nga, ako rin ang kawawa kung nagkataon. “Sige, ipapakulong na lang kita at bibigyan lang ng papel at lapis,” biro ko. Sabay kaming nagtawanan. “Wala ka bang pera riyan? Hindi pa nagreremit ang mga tao rito sa nasasakupan ko eh, kailangan kong paswelduhin ang ilang alipin!” alam kong naiintindihan niya ang kalokohan ko. Siya lang ang nakaka-intindi sa mga trip ko. At kung minsan siya lang ang sumasabay at nakakasabay.

Bumunot siya sa kaniyang bulsa, inilabas ang napakaraming papel, hindi ko alam kung bakit doon niya inilalagay ang mga papel na lukot-lukot, bakit hindi na lang niya itapon o kung mahalaga bakit hindi niya sa bag inilagay? Ang labo talaga nitong bespren ko. Bumunot pa ulit, maraming barya isang dakot. Kaya pala maumbok ang bulsa niya, akala ko tuloy kanina lumipat na ang ari niya sa bulsa. Ibinigay niya lahat sa akin ang mga barya.

“Pambihira! Ako na nga lang ang ginagawang alipin sa paggawa ng mga kwento, ako pa ang huhuthutan!” nakangiti nitong galit sabay kamot sa ulo. “Sige, mauna na ako. Marami pa akong gagawing assignments.”

“Sabi ko naman sa’yo! Mas masarap ang magpa kick-out! Nagpapagago ka lang sa mga titser mo! Inuuto ka lang nilang gumawa ng ganito at ganyan. Kayo naman sunod nang sunod! Pinaka-tanga ‘yong sinasabi ninyong pinakamatalino sa klase! Sabihin mo rin ‘yan kay Julius!” si Julius ang genius daw na kaibigan niya na kaibigan ko na rin.

“Bakit naman?” naka-tanga niyang tanong.

“Kasi hindi niya malamang inuuto lang siya!” malakas ulit ang tawa ko.

“Oo nga no?” natutuwa ako sa itsura niya. Para siyang batang paslit na may nalaman sa isang napaka talinong tao, at ako ‘yong taong ‘yon. “Hayaan mo, sasabihin ko sa kaniya,” anito at nagpaalam na.

Ang tali-talino ko talaga! Mas matalino pa sa mga nag-aaral. Mag-aplay kaya ako bilang titser? Malamang maraming estudiyante ang matututo sa akin. Pero teka! Ayaw ko nga palang pa-uto tapos mang-uuto naman ako? Tsk! Di bale na!

Hindi ko sukat akalaing makakahanap ako nang tulad ng bespren ko. Akalain mo, may itsura naman, e, nagtitiyagang makisama sa tulad kong bukod sa pangit at mukhang binulutong na hindi gumaling ang mukha, e, pangit talaga. May kalakihan nga pero butiking pasay naman. Teka nga! Iba pa ba ang butiki sa Pasay sa butiki sa aming bahay? Marahil ay kaya siya dumidikit sa akin para lumitaw pa lalo ang kaniyang ka-gwapohan. Tang ina, ginagamit lang pala ako?

Okay lang kung gamitin niya ako sa bagay na iyon. Basta nagagamit ko rin naman siya. Isa siyang manunulat sa kanilang publikasyon, gustong sumikat bilang nobelista o manunulat ng mga maikling kwento. Matagal ko ring niligawan para igawa ako ng mga kwento, ayaw niya no’ng una. Hindi raw siya basta-basta manunulat(ang yabang niya ‘no?), hindi raw basta kwento pwedeng isulat at higit sa lahat ang mga gusto niyang isulat ay ang mga kwentong makatotohanan, mga kwentong nangyayari sa lipunan, kabuktutan ng gobyerno at kagaguhan ng mga buwayang nagkatawang tao raw ang dapat isulat hindi mga pantasya gaya ng mga gusto ko. Kaya mariin siyang tumanggi noong pagsulatin ko siya tungkol sa mga hari o prinsipe. Ito lang kasi ang gusto kong basahin mula nang maging prinsipe ako ng lansangan.

Hindi ko alam kung totoo bang ipektibo ang gayuma na binili ko sa isang kilalang mangkukulam dito sa amin. Basta pinakain ko siya no’n ang sabi ko “Kainin mo ‘yan, pinag-ipunan ko pa pambili ng gayumang inilagay ko riyan para ipansusulat mo ako ng kwento,” tapos bigla-bigla isang araw binigyan ako ng isang kwento, tungkol ito sa hari na hindi mapasunod ang kaniyang mga alipin, ang ginawa niya pinatay niyang lahat ang mga ito at mag-isang namuhay.

 Tinanong ako noon kung gagawin ko ba ‘yon sa mga alipin ko kung sakaling hindi ko sila mapasunod, ang sagot ko hindi, kasi malungkot ang mag-isa. Natuwa siya sa sagot ko. Akala mo naman isa akong baliw kung kausapin kung minsan.

Alam ko ang kwento ng buhay niya at gano’n din siya sa akin. Alam kong may niligawan siya noong unang taon namin sa high school pero na-turn off siya dahil napag-alaman niya na ‘yong babae pa mismo ang nanliligaw sa kaniyang natitipuhan at ang masaklap tibo ang nililigawan no’ng babaeng nililigawan niya. Taksiyapo!1 Kahit sino naman matu-turn off sa gano’n. Tsk! Tsk! Tsk!

Alam ko rin na may gusto siya kay Melay, ‘yong byutikwin ng aming iskwela. Iniyakan pa niya ito noon. Ang ipinagtataka ko iniiyakan niya ang taong hindi naman naging sila at ang nakakainis ni hindi naman niya niligawan. Ligaw tingin lang ang mokong! Ako nga ang nanligaw. Muntikan kong napasagot. Ang sabi kasi sa akin no’n ‘Berto, wala pa kasi sa isip ko ang mag-boyfriend,’ sayang hindi ko na siya ulit nakita. Siguro kung ngayon ko siya liligawan sasagutin na niya ako dahil nasa edad na siya at nasa isip na niya ang mag-boypren.

Ako rin ang unang naka-alam na may M.U. na sila nang kaniyang bespren (hindi ako ‘yan, ‘yong bespren niyang babae), ako rin ang unang naka-alam no’ng gusto na niyang ayaing pakasal ito. Ang gaga naman, ayaw maniwala, ang alam ata niya, e, isang paglalambing at biro lang ang lahat. Ilang buwan lang ang nakararaan binalitaan na lang ako ni James na ikakasal na raw ang kaniyang bespren (hindi pa rin ako ‘to). Ang gulo ng buhay nila! Minsan nga niloko ko siyang isulat ang sarili niyang kwento, ayaw raw niya. Ordinaryo lang daw ang kwentong pag-ibig niya. Marami na raw ang ganitong kwento sa merkado. Pero alam ko ang dahilan niya kung bakit ayaw niya. Dahil ayaw niyang malaman ng iba ang kaniyang kagaguhan at karuwagan. Sapat na akong nakaka-alam.

Pero hindi na lang ako ngayon ang nakaka-alam ng ilan sa kaniyang buhay. May mga naging kaibigan din siya sa kolehiyo. Sina Christian, Yawi, Marlon at Julius. Konti lang ang alam ko sa kanilang buhay. Si Christian, mayaman, may itsura rin kaya ‘yon, nilandi, nagpalandi, nabuntis ‘yong lumandi sa kaniya, nanganak, iniwan sa kaniya ‘yong anak, at itong kawawang si Christian, hindi pa raw handang maging ama. Niloko ko nga minsan sabi ko ibigay na lang sa’kin ang anak niya para pamanahan ko ng aking kaharian, tinawag lang akong baliw! Ang gago! Hindi lang siya kaibigan ni bespren matagal na siyang nakabaon sa lupa! Pero mabait din naman, palaging taya sa inuman namin.

Si Julius, ang alam ko lang matalino siya, siya raw ang pinakamatalino sa kanila. Pero gaya nang sabi ko, siya ang pinakatanga sa mga kaibigan ni James, palagi mong maririnig ang salitang ‘Praise the Lord’ sa kaniya. Sa tuwing maririnig ko naman ‘yon, sinusundan ko ng malutong na mura! Gusto pa atang maging pari.

Si Marlon naman, inggit ata sa akin, kahit mahirap daw kami atleast mahal ako nina Erpats at Ermats. Kahit daw minumura ako ni Ermats, may halo pa rin itong lambing, mura raw ito ng pagmamahal. Korni. Gago rin, e! Sino kaya ang hindi nagmamahal sa sariling anak! Try ko kayang makipagpalit ng buhay at nang maranasan niya ang mamuhay na puno ng utang at puno sa kapatid. Pero ayaw ko rin, baka di niya mapangalagaan ang kaharian ko. O kaya naman masarapan niyang maging prinsipe at hindi na niya ibalik ang trono ko. Teka nga! Ako lang ata ang Prinsipe na lubog sa utang ang pamilya?

Si Yawi, pasimple ko pang tsinatsansingan kung minsan, ’yon at malulutong na mura ang palagi kong pulutan. Minsan na napansin niya ang ginagawa ko, isang malakas na sapak ang natikman ko at kung hindi siya naawat malamang, matagal na akong nasa ilalim ng lupa, inuuod. May lahi atang amasona. Malas daw siya sa mga lalaki. Ang sabi ko, ako na lang ang mahalin niya, kahit hindi ko siya mahal pipilitin ko siyang paligayahin at gagawin ko pa siyang reyna, at ako magiging hari na! Isang malakas na ‘grosssssss!’ lang ang sinabi, kinuha ang bote ng alak, hindi tatagay sa baso, kundi ‘yon na mismong bote ang itotongga.

Sila ang mas palaging kasama ni James. Sila na kapareha niyang nagpapa-uto sa mga titser nila.

oOo

Masaya akong iniwan ang weyting shed na nagsisilbi kong kaharian para umuwi ng bahay dala-dala ang kwento ni James at ang mga barya niya. May pang-inom kami ni Tatang! Sigurado akong magkakasya ito sa isang bote ng GSM na maliit. ‘‘yong sobra ibibigay ko na lang kay ‘Nang para hindi magbugnot. Wala nang pulu-pulutan.

“Sa’n ka galing?” salubong agad sa’kin ni Inang habang abala sa pagpapaningas sa kalang de kahoy. Punum-puno ng usok sa bahay. Pakiramdam ko tuloy nasa langit na ako.

“Inang! Kahit pala masama ang ugali niyo makakasama ko pa rin kayo sa langit!” natatawa kong sabi. Alam kong mumurahin na naman nila ako sa sinabi ko. Hinintay ko na lang ang mura pero wala, bagkus inulit nila ang tanong kung sa’n ako galing.

Si Inang talaga, alam naman nila na sa palasyo ko lang ako manggagaling magtatanong pa. “Sa Mars po,” sagot ko. “Sinubukan ko lang kung totoong mabubuhay ang tao ro’n, end of the world na kasi bukas, do’n ko na lang ipapatayo ang bago kong palasyo. Asaan si Tatang?”

“Nasa impiyerno! Kainuman si Lusiper!” naiinis na turan ng aking mahal na ina.

Pumasok ako sa kwarto naming magkakapatid. Isiniksik ang papel na kinalalagyan ng gawa ni James sa ilalim ng unan ko. Inilabas ang mga barya binilang ang pambili ng alak nag-iwan ng bente sa lansena at ang natira ibibigay ko na kay Inang. Kung end of the world na nga bukas kailangan magpakalasing na ako nang todo! Masaya na akong end of the world na bukas, at least hindi na kailangang magbayad ng mga utang si Inang, tsk! Kawawa naman ang mga kinauutangan nila. Pero dapat lang ‘yon sa kanila! Kinokotongan na lang nila nang harap-harapan ang mga gipit. Sila raw ang tutulong sa mga naghihirap, papautangan ng pang-negosyo para guminhawa ang buhay. Ang mga gago! Ipapahiram ngayon ang pera kinabukasan umpisa na ang pagbabayad, araw-araw hanggang sa mabayaran mo ang utang, at kung hindi makabayad manghihila sila ng kasangkapan. Nawala tuloy ang radyo at TB namin. Ang galing. Nakatulong nga sila. Pakshet!

Pero teka! Kung end of the world na bukas, e, bukas ko pa lang balak basahin ang kabibigay lang na kwento ni James! Mukhang maganda pa naman! Kawawa rin pala si James, hindi matutupad ang pangarap dahil magugunaw na ang mundo. Gano’n din ang iba pang mga kaibigan niya. Lalong-lalo na ‘yong anak ni Christian. Ang bata naman niyang mamatay, hindi man lang niya maranasan ang malandi gaya nang naranasan ng kaniyang ama. Kung nagkataon ako lang pala ang masaya sa pagkagunaw ng mundo!?

Lumabas ako. Gano’n pa rin, mausok pa rin.

“Inang, hindi ko kayo makita! May ibibigay pa naman sana ako sa’yo!” Pabiro kong sabi. Hindi naman totoong hindi ko sila makita.

“Tumigil ka na nga Berto! Nahihirapan na nga akong huminga sa putang inang kalan na ito!” patuloy pa rin sila sa pag-ihip ng bakal na pahaba na may butas sa gitna na angnguyob ang tawag ng mga ilokano. Air supply naman ang tawag ko do’n, gano’n din kasi ang tawag ng iba.

Nakadilihensiya siguro sila kaya may isasaing. Kung may ulam, hindi ko alam, ang mahalaga may kanin na makakain mamaya. Ini-abot ko ang barya, may trenta pa siguro iyon, hindi ko na binilang.

“Sa’n galing ‘to?”

“Ninakaw ko po.”

“Hindi ka marunong magnakaw gago! Sa’n galing ‘to?” nagpamewang pa sila.

“Kay James po.”

“Bakit hindi mo siya pinatuloy rito sa bahay?”

“Sa palasyo lang po kami nagkita. Nagmamadali, marami pa raw siyang tatapusing asaynment.” 

“Sa’n ka na naman pupunta?” tanong na naman ni Inang nang akmang lalabas na ako.

“Sa impyerno po, makikipag-inuman kay Lusiper kasama ni Tatang.”

“Pag nakita mong mga kapatid mo pauwiin mo na sila! Umuwi kayo ng maaga. Wag na kayong magpapagabi sa inuman! Ano bang napapala niyo sa pag inum-inom niyong ‘yan? Kung......” blah blah blah blah!  Hindi ko na pinatapos ang litanya ni Inang, alam kong aabutin kami ng madaling araw kung hihintayin ko silang matapos magsermon. Sila na nga ang bibigyan ng pera, sila pa ang manenermon!

oOo

Naiinis ako kay Tatang! Pinagbawalan niya akong bumili ng panibagong bote ng alak! May pera naman ako! Matapos naming ubusin ‘yong boteng dinatnan ko sa inuman tumigil na kami. Ni hindi man lang ako nalasing, uminit lang ang likod ng tenga ko uwian na! End of the world na bukas, hello? Kung hindi ko lang Erpats ‘tong mokong na ‘to sinaksak ko na ng kutsilyo ang kaniyang lalamunan. Tuloy ang isang prinsipe ay naging alalay ng isang Tatang na walang laman ang bulsa kahit singkong pera! May singko pa ba ngayon?

Dalawa kaming gegewang-gewang sa daan. Kaya ko namang maglakad nang diretso na akay-akay si Tatang pero mas masaya ang maglakad nang ganito. Hindi naman masama, uminom kaming pareho ni Tatang, alam ng lahat ng mga kapitbahay na uminom kami kaya walang pakialamanan!

“Woooh! Meri Krismas Hapi new yir!” sigaw ko habang iginigewang ang aking lasenggong tatang sa daan.

“Lumabash ang shiga at harrrapin kami ng annnnak kooo!” si Tatang may gana pang manghamon di na nga kayang tumayo. Ibalibag ko kaya siya? Nakaka-irita kasi, walang originality, lahat na ata ng nalalasing ganito ang sinasabi. Mag-isip naman sana sila ng iba.

“End of the world na bukas, hintayin niyo na lang ang kamatayan niyo!” bulong ko kay Tatang.

“Gago ka tallllagang bata ka! Nagpapapapaniwallla ka sha mga kallllokohan ng mga gagong tulad mo! Twenti tartin na ngayon, pashko na! Shabiii nila noon magugunnnawww na ang mundo noong papapapashok ang tutawsan. Hindiiii naman!”

Pagkarating namin sa bahay, hindi pa tulog si Inang. Hinihintay ang dalawang magaling na nakipag-inuman. Agad inakay ni Inang si Tatang papunta sa kanilang kwarto. Ako tumuloy sa may mesa para kumain. Wala nang natirang kanin kundi tutung. Inubos na  naman ng mga hinayupak kong kapatid ang kanin! Ibinili siguro ni Inang ng bangus ‘yong binigay kong pera, may nakita akong pinagbalatan ng sitsiria, e. Pinulot ko na lang at inamoy-amoy habang sarap na sarap sa paglatak ng tutung. Uubusin ko na ‘tong kanin. Wag nang ipagtira si Tatang, tutal busog naman siya ng alak!

“Alam niyong wala na tayong pera iinum-inom pa kayo!” si Inang na naman. Kelan kaya nila maiintindihan na gaya ng kanin ay kailangan naming uminom para mabuhay? “At ayan! Pati si Berto nagaya sa’yo! Alam mo naman na may problema siya sa pag-iisip hinahayaan mo siya sa ginagawa niyang pag inom!”

“Hindi siya nakainom nang marami. Konti na lang ang laman ng bote no’ng dumating siya. Tumigil na kami pagkaubos.”

Tsk! Palagi na lang nilang sinasabi ‘yan!

1-Taksiyapo- isang mura sa Kapampangan.

*If you like this story, please subscribe. Thank you! :)*